Just when you think things can't get better: Chili

Aangezien het vorige verhaal wel erg langdradig is geworden zal ik jullie nu wat eerder informeren. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en jullie wat meer waardevolle informatie te geven, want wie is er nu werkelijk geïnteresseerd in wijn drinken bij het opera house in Sydney?

Chili bedekt met zijn 4300km lengte ongeveer het halve continent en bied in het noorden de droogste woestijn van de wereld en immense 'glacial fields' in het zuiden. Daartussen is het landschap bedekt met vulkanen, geisers, stranden, zoutvlaktes, bergen, meren, steppe, wijnregio's en tientallen eilanden. Klinkt al goed niet? Dat het meer is dan de indrukwekkende natuur moet je zelf ondervinden...Vriendelijke mensen, lange avonden, oma's groentesoep, kleurrijk, pisco, bbq's, Spaanse taal (help), dans, zonsondergang, temperatuurverschillen, verdwaald voelen en ga zo maar door. De huidige president Sebastián Piñera streeft naar een 'first world Chili' in 2020 onder andere gericht op goede infrastructuur en uitbreiding van het toerisme. Chili is goed op weg, maar voor Piñera is de laatste maand aangebroken....hmm?

Op 3 januari vertrek ik tegen 12:00am in Sydney met het vliegtuig naar Santiago, tegen 11:00am diezelfde dag land ik op het sobere vliegveld, tijdwinst dus! Normaliter zou ik hier erg blij mee zijn geweest, maar de vermoeiende reis en het niet spreken van de taal geven me een naar gevoel! How am i ever gonna survive down here? Het lukt me om een bus te pakken naar het centrum en na een aantal keer gebarentaal met de locals: links, rechts, keer om alstublieft kom ik aan in m'n hostel: 'La casa Roja'. Ik gebruik deze dag om me te oriënteren, bij te slapen en me hulpeloos te voelen haha. De volgende dag city check! Ik kom onder andere te weten dat de 'coffee' shops niet bedoeld zijn voor een heerlijke instant koffie maar voor de schaars geklede vrouwelijke serveersters. Er is een variant waar je niet naar binnen kan kijken: 'coffee on legs', proef samen met een Braziliaans meisje m'n eerste 'empanada' (een soort 'Pie' met vlees /kaas oid) en die avond loop ik alleen door de straten van Santiago naar de bus terminal: verstandige meid! Ik vertrek naar Coquimbo / La Serena om aan te sluiten bij een tour. Last minute beslissing: Jaja, getting there! Ik moet helaas Valparadaiso en Viña del Mar overslaan maar hej, ik ben 26, tijd zat!! (Voelen jullie ook een nieuwe reis aankomen ;)). La Serena is de tweede oudste stad van Chili en heeft veel historie een markt genaamd 'la Recova'. Pingel in m'n beste Spaans maar liefst €2,- van de taxirit af (dat zijn grote bedragen hier mensen) en kan nog 2 uur bij een gastgezin slapen voordat de bus me komt ophalen. Het is een soort hop-on-hop-off die je langs de mooie en soms onbekende toeristische plekken brengt, dit leek me een goede optie omdat ik niet steeds van stad naar stad hoef te reizen om daar vervolgens de trips te regelen. In Chili hoor je namelijk te chillen!

De vrouw des huizes maakt een lekker ontbijt voor me klaar en met de jam nog aan m'n neus sprint ik naar de bus! Muchos Gracias....zwaai!! Hop hop, na een bezoek aan la Serena ga ik naar Bahia Inglesa. Onderweg een stop bij 'Reserve Pinquino de Humboldt' met een boottocht naar Isla Choros en Isla Damas. Hier zie ik zeeleeuwen, otters, pinguïns, verschillende vogels en dolfijnen! Bijzonder om deze beesten zo dicht langs je boot te zien zwemmen. Na een aantal uur is het tijd om verder te gaan naar Bahia Inglesa. Deze stad is vernoemd naar een Engelse piraat en is een beach resort. Ik slaap twee nachten op een camping en die avond eten we gezamenlijk 'completo' (een hotdog met ui, tomaat, avocado en mayo), drinken de nodige wijntjes en liggen om 01:00 uur in bed. Ah, zo werkt het hier! De groep bestaat uit mensen van Brazilië, Venezuela, Australië, Frankrijk, Mexico, Oostenrijk en nog 1 Nederlander. Deze laatste is akelig ongeduldig, 50 jaar, de nieuwe Willy Wortel met al z'n meegebrachte uitvindingen en draagt oorkleppen tijdens de busreis... Uniek die Paul dus! Volgende dag Caldera welke bekend staat om zijn haven en export van mineralen en we 'tannen' op het strand. 's avonds een BBQ waarbij ik aanbied om 'chef lechuga' te zijn. Om te huul'n al die uien. Er zijn verrassend interessante gesprekken, over oa. opvoeding, politiek en éducation, tijdens het drinken van wijn en hoe verrassend de Mexicaan Manuel deelt tequila uit met gecondenseerde melk! Lekker? Niet echt! Ik fungeer als danspartner en leer onder andere hoe ze in Latin-Amerika dansen: you follow the guy, prima dus, i can do that! Ik kan je vertellen: het is Sexier dan al dat gehak in Nederland! Kappen dus! Iedereen raakt lichtelijk tipsy en we slapen tegen 5 uur, met enkele dronken uitzonderingen en Paul want dan komt z'n ritme in de war natuurlijk! No offense!

Vandaag staan we vroeg op (fris en fruitig jawel). De bus toert door het droogste gedeelte van de 'Atacama' dessert naar Antofagasta. Er is hier in 50 jaar geen regen meer geregistreerd. We stoppen oa. bij een begraafplaats en "Mano del Desierto" (er staan er 3 van in zuid Amerika). De omgeving is erg mooi om te zien en hoe fijn is het dan ook om zelf aan te kunnen geven: ik wil hier graag stoppen! Kan gewoon! We bekijken de zonsondergang aan het strand van Antofagasta welke in tegenstelling tot de andere plaatsen in Chili rijk aandoet, dit heeft mede te maken door de vele mijnen aldaar die goed geld opleveren. Iedereen is blij dat we in een hotel aankomen want het merendeel heeft last van een kater. Samen met de gids Rodrigo, Manuel, Viviane en Richie gaan we nog een lokale bar opzoeken voor een pisco sour! Karaoke it is!! Manuel is in zijn sas en eist dat ik ook een nummer zing! Vooruit! Onder het motto, angsten zijn om te overwinnen zing ik een vrolijke noot! Iedereen klapt...of dat nu door het zingen is of omdat ik blond en engels zing laat ik in het midden. Ohja ik voel me hier wel soms een attractie: blond haar en blauwe ogen is apart. Een paar danspasjes en Spaanse language. Dit laatste gaat wat beter, ik begrijp de taal in grote lijnen en volgens de groep ben ik 'muy rapido'. Spreken is daarentegen wat lastiger, op de een of andere manier presteer ik het vaak om seksistische woorden uit te brengen in plaats van 1 soep voor mij alstublieft! Jottem wat een hilariteit en 1 rood hoofd voor mij. How cute isn't it! Wisten jullie dat er wel 10 manieren zijn om te vragen waar je vandaan komt, Pff...

Jeetje, ik word langdradig hè? Ik kan gewoon niet kort vertellen, 'lo siento' als de aandacht verslapt. 'Buenos Dias' begroet de chauffeur Pedro deze morgen! Como estas?... Uiteraard gaat het weer 'muy bien' want wie kan hier nu niet van genieten! Big day today! Zoutvlaktes, Oasis aan de basis van de Andes, Peine, verlaten treinstation Baquedano, ruïnes, Lagoon, 'Natural Reserve Flamencos' and finally San Pedro de Atacama. Volgens mij begin ik een echte cultuur-natuurfreak te worden want i love it all! De foto's beschrijven mijn gevoel en laten zien wat ik van dichtbij heb meegemaakt. Ik wil hier niet meer weg! Tjonge, wat een wind kan er in de woestijn zijn, waai zowat weg en Florian moet twee keer achter z'n pet aan vissen! De bergen bestaan uit vele mineralen waar de nodige peso's hier verdiend mee worden in Chili. Bij aankomst in San Pedro heb ik voor het eerst het gevoel in een toeristische plek te zijn; ik kan weer veel Engels spreken! Mwuahaha! Gringo's (blanke mensen) from all over the world! Die avond moet ik me voorbereiden op vroeg opstaan om de 'Tatio Geysers' te bekijken, het kan er koud zijn dus ik bedel bij iedereen de nodige warme kleding! Goede voorbereiding 3.0. 04:00 uur de wekker en als een baby gewikkeld in een deken betreed ik de minivan. Ola? Op een hoogte van 4300 meter zitten de geisers verstopt en zien we de zonsopgang bij -2 graden. Brrr, niet meer gewend! We ontbijten op deze hoogte en gelukkig heb ik geen last hiervan, ik heb die ochtend thee van cocabladeren gedronken om het gevoel te verminderen, maar of het daardoor komt? Die middag kom ik er maar weer eens achter dat ik chaotisch ben: vest kwijt, mobiel open en bloot op tafel en m'n nekkussen ligt verdwaald achter een ander bed. Organisation please! Frisse douche en het volgende moois staat alweer te popelen om zich aan mij te showen: Laguna Cejar, lekker drijven door het hoge zoutgehalte in het water! Paul sluit zich na voor het eerst echt bij ons aan en het bevalt hem, hij praat honderduit na twee wijntjes over zijn leven, ik heb nog net niet om zijn oorkleppen moeten vragen. We sluiten af bij de Moon Valley met de meest prachtige sunset! Koud daar joh, mja ik was m'n vest dan ook kwijt...de gids biedt hem de zijne aan. Bedankt ;)! 'S avonds maar weer eens lokale drankjes proeven, dit keer 'terremoto', oftewel aardbeving. Het bestaat uit cheap-ass wijn met ananasijs en vernet. De naam komt van het gevoel dat je krijgt na twee van deze jongens (ze worden in halve liters geserveerd). Allemamaggies wat was het weer gezellig ;)! Kaartspelletjes, stiekum een sigaretje en flink gelachen! Hard times...ik heb besloten om samen met 'Speedy Gonzales' via Arica, Bolivia te betreden, hij gaat vanuit Arica naar Peru. Eerst een deel van de groep uitzwaaien met een kater en een ellendige dag hebben, loop mezelf in de weg: praten en eten gaat moeizaam! Ah aardbeving! Zwaai Richie en Luis uit want zij gaan per vliegtuig naar Colombia. We nemen daarna zelf de bus...

Manuel en ik komen 's nachts aan in Iquique, een surfplaats waar over 2 dagen de Dakar zal arriveren. De mening is hierover verdeeld: spandoeken met 'No Dakar' tot aan blije mensen in opgespoten vrachtwagens. Dat je in Iquique met een hartaanval zal overlijden is een feit, we zijn een halve dag op zoek geweest naar een dokter maar helaas werken ze niet op zondag en de 'urgentia' klinieken zijn dicht. Gelukkig was het niet dringend. We bezoeken het strand, de Oasis van de plaats Pica (waar ik maar weer eens een attractie bleek en mensen me zelfs gingen aanraken, iehhhh!!), wordt gehesen in lokale kleding en hebben een leuke avond met een Duits stel. Manuel en ik hebben erg veel lol samen, simpele humor! Hij is 20 jaar en tot voor twee dagen geleden dacht ik dat hij homo was... Hmm? Niemand kan ons vertellen hoe het nu zit met de Dakar, men is hier niet erg in geïnteresseerd en niet echt behulpzaam. Beetje jammer... Aangezien ze ons hier niet echt kan helpen over welke heuvel de Dakar Iquique zal naderen vertrekken we naar Arica, de plaats waar vele mensen de grensovergang naar Peru/Bolivia maken. We zien een paar bezienswaardigheden en een Chileense jongen Franco nodigt ons uit om met hem naar een camping te gaan om de verjaardag van de drie jarige 'Fernando' te vieren. Inburgering dus, wij regelen een taartje met kaarsjes en kopen een bal. Fernando interesseert het echter allemaal weinig en wil alleen maar in de 'Piscina'. Een leuke middag gehad en 's avonds nog een drankje gedaan met z'n allen.

Welnu, vandaag alleen verder. So far so good! Net de grens overgestoken wat verrassend makkelijk ging. Op grote hoogte met diepe valleien passeren we met de bus vrachtwagens met containers, Brrr! Stempeltje en een aai over m'n backpack; goedgekeurd. Ik ben onderweg naar Salar de Uyuni voor een 4WD tocht, verder heb ik Potosi, Sucre, La Paz, Copacabana en de Rimboe in de planning, ik zie het wel heb nog niets geboekt dus het kan allemaal nog wijzigen.

Foto's (ook een aantal van Australië): https://picasaweb.google.com/110767740064837/16Januari20?authuser=01sRgCMGAvpuJp-=directlink

Terugkomend op waardevolle informatie :p, ik kan Chili echt aanraden, heb alleen het noorden gezien maar wil zeker nog een keer terug om ook het zuiden te ontdekken en Patagonië. Wil je mee? Inschrijven kan vanaf nu....

Kusjes!!!